اگر چه وصف آن عمری شنیدی

نیاری فهم کردن چون بدیدی

سراب دور همچون آب دیدی

بمردی تشنه چون آنجا رسیدی

به بوی زندگی عمری دویدی

ولیک از زندگی بویی ندیدی

یکی چندانک در ره ژنده دیدی

جز آن کارش نبودی ژنده چیدی

نه شب خفتی و نه روز آرمیدی

بروز و شب کسش خفته ندیدی

در ایمان یافت موی او سپیدی

مدارش در سواد ناامیدی

خلافت را اگر کس صبح دیدی

که بودی پیش او کاذب دمیدی

شبی بودی که خود هیزم بچیدی

برای پیره زن هیزم کشیدی

بهر کشور که شه لشکر کشیدی

در آن کشور کسی لشکر ندیدی

کسی کز دور وصفش میشنیدی

ترنج ودست بی او میبریدی

بتی کو طوطی خطّش بدیدی

دلش در بر چو مرغی میتپیدی

اگردر خشم تیری درکشیدی

بچشم سوزن عیسی رسیدی

جهان بی صبح روی او ندیدی

دعا چون صبح بروی میدمیدی

بگل گفت ای سمن عارض چه دیدی

کزین عالم بدان عالم رسیدی

زهی همّت نکویاری گُزیدی

نگه دارش نکو جایی رسیدی

به گلرخ گفت نیکو آوریدی

که بر شاهی گدایی را گزیدی

چو دل را در میان خط کشیدی

خطی در دل کشیدی و رمیدی

چو پنبه تا تو در اطلس رسیدی

چو کرم پیله پشمم در کشیدی

چو رخ در پرده از من درکشیدی

چرا پس پردهٔ من بر دریدی

بشیرینی ز شمع خود بریدی

وزان برّیدگی خونم چکیدی