از آن بالای قصر افسر بدیدش

ز راه دید مرغ دل پریدش

جوانمردی که از چه بر کشیدش

به اندک قیمتی زیشان خریدش

اجازت داد تا حالی خریدش

ز مهر دل به فرزندی گزیدش

پی باز آمدن دامن کشیدش

ز سوی پشت پیراهن دریدش

کز آتش لاله و ریحان دمیدش

لباس خلت از یزدان رسیدش

شب اسری که حق رخسار دیدش

خرد الکن شد از گفت و شنیدش

سیه شد مردم چشم سفیدش

برآمد کوکب صبح امیدش

به نوعی زلف عنبر می‌کشیدش

که آن دل کاندر آن گم کرد دیدش

ز پرکاری به هر سو می‌کشیدش

به کار عاشقی مردانه دیدش

چو لختی جان شیرین آرمیدش

به سوی باده میل دل کشیدش

ز هر سو نغمه سنج صد نویدش

تسلی ده ز صد بیم و امیدش

خداوند جهان لایق چو دیدش

میان سروران او را گزیدش

تجلی کرد سلطان مجیدش

بوصف احمد و اسم حمیدش

به جز خون جوانان رشیدش

نروید لاله از خاک امیدش