اگر مبصر و گرمسموع جوئی

وگر محسوس وگر معقول گوئی

نچندان کرد با هر دو نکوئی

که من آن شرح گویم یا تو گوئی

شه عالم بایشان کرد روئی

که در خواهید هر یک آرزوئی

بعزّ عزِّ ما گر قدرِ موئی

ز ما بویش رسد از هیچ سوئی

اگر تو ذرّهٔ خاکش ببوئی

بوَد صد بحر پر تشویر گوئی

فرو رفتم بهر کوئی وسوئی

ولی برنامدم از هیچ روئی

اگر تو راضئی از ما چه جوئی

وگرنه خویش را راضی چه گوئی

که هر ذرّه ز خاکش گر بجوئی

ز خسرة صد جهان یابی تو گوئی

پدر گفتش عزیزا چند گوئی

ز غفلت ملک فانی چند جوئی

اگر داری گل اندر سر چه شوئی

سرت در گل نخواهد ریخت گوئی؟

چراغ مُرده را چندانکه جوئی

نیابی هیچ جائی، چند پوئی

ذخیره نهد او از هیچ روئی

نیندیشد ز فردا نیز موئی

چو یوسف بود گوئی در نکوئی

خود ازگوی زنخدانش چه گوئی

یکی سقّاش بودی سرخ روئی

که هر وقت آبش آوردی سبوئی

ازین خونم که دریائیست گوئی

درآموزم شفق را سرخ روئی

ولی تو تو نهٔ تو عکس اوئی

ازان تو هم جمیل و هم نکوئی

بدو گفتند آخر می چه گوئی

گرفته در بر او را می چه جوئی

ز سر تا پای من چندان که جوئی

جراحت پُر بوَد چندان که گوئی

گر از طاعت ندارم هیچ روئی

سپیدم هست در اسلام موئی

ز درد ما کسی راهست بوئی

که باشد دایماً در جست و جوئی