وز‌آن جا برشدی بر پشتهٔ کوه

به پشت‌اندر گرفته بار اندوه

از آن ترسم که در پیکار این کوه

گرو بر خصم ماند بر من اندوه

ز مرغ و مور در دریا و در کوه

نماند جاودان کس را در اندوه

رهایی خواهی از سیلاب اندوه

قدم بر جای باید بود چون کوه

چو سیلی ریختن خواهد به انبوه

بغرد کوهه ابر از سر کوه

همان کهبد که ناپیداست در کوه

به پرواز قناعت رست از انبوه

بر آمد ابری از دریای اندوه

فرو بارید سیلی کوه تا کوه

شود چون سیل کوه اینجا ز اندوه

چو دریا اشک گردد جملهٔ کوه

بگفت این و روان شد تا سر کوه

بدو گفت ای ز بدبختی در اندوه

بگفت این و بپرّید از سر کوه

بماند آن مرد در افسوس و اندوه

نشسته بود افلاطون در اندوه

بغاری سهمگین از شش جهت کوه

در اول هم دم او در هر اندوه

چه در شهر و چه در غار و چه در کوه

دلش مستغرق دریای اندوه

ز چشم او زمین چون چشم در کوه

چو آن شه باز عاجز شد ز اندوه

بدید از دور جوقی کبک بر کوه

دلی دارم بزیر کوه اندوه

چو کاهی ناتوان و میکشد کوه

نیی تنها بنه تن، چند از اندوه

که تن را خوش بود مرگی بانبوه

همه حیران درافتادند ز اندوه

که تا رفتند بر بالای آن کوه

شدند آن سروران دلشاد ازان کوه

دو اسبه در گریز افتاد اندوه

بصحرا چون فرو رفتند از کوه

دران صحرا درختان بود انبوه

چو در صحرانگه کردند ازان کوه

جهانی بود ز اشتر مور انبوه