چو هر پاره از او سوئی برون شد

چنین گشت و چنان و چند و چون شد

حقیقت فاش گشت و جان برون شد

دلم ذرّات کل را رهنمون شد

مرا ابلیس اینجا رهنمون شد

دلم از خویشتن کلّی برون شد

عجائب حیرتم در دل فزون شد

ولیکن عشق با من رهنمون شد

ز قرآن او حقیقت رهنمون شد

ز شوق عشق در دریای خون شد

چو آدم راز دید از وی برون شد

به آخر یار او را رهنمون شد

مر او را آدم اینجا رهنمون شد

که آدم زو یقین عین سکون شد

بسوی آب آخر زان درون شد

که آب او در اینجا رهنمون شد

مرا گویی: دل از لعل تو خون شد

چو لعلم را بدیدی حال چون شد؟

ولی یوسف ز طور خود برون شد

به اقلیم بقا شوقش فزون شد

چو درد و حسرتش از حد برون شد

به رسم خاکبوسی سرنگون شد

چو از این سو دل احباب خون شد

از آن سو حال شیرین بین که چون (شد)

چو شیرین این چنین زانجا برون شد

شنو احوال خسرو تا که چون شد

نباید در کف این دون زبون شد

کزو تخت فریدون سرنگون شد

چو در زاری تن خسرو زبون شد

دل شیرین از آن اندوه خون شد

چو شه را این سعادت رهنمون شد

شنو تا بعد از آن، احوال چون شد

چو ذاتش اولین را رهنمون شد

دگر ز اول چه ظاهر گشت و چون شد

مکن حیرت، اگر خسرو زبون شد

ببین احوال کیخسرو که چون شد

عنان لنگر از دستش برون شد

به طوفان غمش کشتی نگون شد

چو در آن خانه گلگون درون شد

به قد همچو سرو او را ستون شد