دلش از دست رفت و سرنگون شد

غلط کردم چه گویم من که چون شد

زنی در عشق آن بت سرنگون شد

دلش بسیار کرد افغان و خون شد

بآخر چون عذاب از حد برون شد

دل گبرش بخاک افتاد وخون شد

یکی درویش در عشقش زبون شد

دلی بود از همه نقدش که خون شد

بآخر از تنش از بس که خون شد

بزاری جان او با خون برون شد

چو بیماریِ او از حد برون شد

حسن را دردِ دل در دل فزون شد

ز خجلت شاه گوئی غرقِ خون شد

فرود آمد ز تخت و اندرون شد

دل سنجر ازان تشویر خون شد

ببخشید از سر ناز و برون شد

ز درد چشم چشمش همچو خون شد

دو نرگسدانِ چشمش لاله گون شد

بیک ساعت دل از دستش برون شد

چو عشق آمد دل او بحر خون شد

چو تیرش سوی چرخ نیلگون شد

ز چشم سوزن عیسی برون شد

ز هدهد بلبل عاشق زبون شد

ز عشق گل به یک ره سرنگون شد

چو بوی مشک از دکان برون شد

همی کناس آنجا سرنگون شد

بگفت این وزین عالم برون شد

نمی‌دانم دگر تا حال چون شد

اگر قبطی زلالی خورد و خون شد

ولیکن عقل میداند که چون شد

چو هر پاره بهر سویی برون شد

چنین گشت و چنان و چند و چون شد

چو دندان تو از سنگی نگون شد

دل سنگ ای عجب از درد خون شد

شه آن بت را رها کرد و برون شد

به دریا رفت و زو صد جوی خون شد

ز بس آتش دلش چون جوی خون شد

کفش بر لب زد و از سر برون شد

دلش در پای دلبر سرنگون شد

سر خود برگرفت و رفت خون شد