نشاید در هلاک خویش کوشی

چنین از رشک شکر زهر نوشی

دلش مشغول راز خود فروشی

زد آتش بر لبش مهر خموشی

شنیدم روزی از خونابه نوشی

چو گل از پاره ی تن خرقه پوشی

دهم همراه بهر کینه کوشی

کند در کار یاران جانفروشی

گهی بلبل صفت در خوش سروشی

گهی چون غنچه لبریز خموشی

سلامت جو نه شیخ خرقه پوشی

ملامت کش نه رند باده نوشی

نمود آنکوه چون از قعر جوشی‌

مزین شد ز لعلش تاج و گوشی

ز فرق الوصف بحرم کرده جوشی‌

در اوصافش تو را گرهست گوشی

دگر اغماض و عفو و پرده‌پوشی

هم از گفتار لایعنی خموشی

خروشی‌ بس‌ بود، گر هست‌ هوشی‌

وگر نبوَد چه‌ بهتر از خموشی

تو می‌خواهی بگویی دیرجوشی

به من هم هیزمِ تر می‌فروشی

شنید این نکته را دارایِ هوشی

برآورد از درونِ دل خروشی

چرا باید تو روی از من بپوشی

مگر من گربه می‌باشم تو موشی؟

تو باید زینت از مردان بپوشی

نه بر مردان کنی زینت فروشی

به جای آن که در اصلاح کوشی

همان بهتر که هرگز می ننوشی

بخر پند و مکن حکمت فروشی

خموشی کن خموشی کن خموشی