بهین شکلیست ایشان را مدور

چنان چون بهترین لونی منور

ظفر وی را دلیل و جود گنجور

وفا وی را امین و عقل دستور

به نزدیک پدر گشته‌ست معذور

که بهتر زو بسی شه دید مقهور

به درد دل همی گرید نشابور

ازان کاین نامور گشتست ازو دور

چو گوهر پاک و بی آهو و در خور

و لیک آراسته گوهر به زیور

در آن دم گشت مردم پاک شبکور

به گرد انبشته شد سرچشمهء هور

پدر مرد و برادر شد ز من دور

بماندم من چنین ناکام و رنجور

بوم تا من زیم حیران و رنجور

به کام دشمنان از دوستان دور

چنان دارم ترا با زرّ و زیور

که بر روی تو کس آرد مه و خور

دو زلف انگور و رخ چون آب آنگور

غلام هر دو گشته مشک و کافور

به گنجش در چه دارد مرد گنجور

بجز رود و سرود و چنگ و طنبور

نه در رزمت بود انبار و یاور

نه در بزمت بود خورشیدانور

چو رامین را بدید آن مهر پرور

نبودش دیده را دیدار باور

شبی تاریک همچون جان مهجور

ز مشکین ابر او بارنده کافور

نبود اندر جگان چون او کمان ور

نه نیز از جنگیان چون او دلاور

سرودی گفت خوش بر رود طنبور

به آوازی که بر کندی دل حور

نه او پیش تو گیرد چنگ و طنبور

نه تو با او نشینی مست و مخنور

مه کوه غور بادا مه دز غور

که آنجا گشت چشم من کور

دل من رفته و دلبر ز من دور

دو عاشق هر دو بی دل مانده مهجور

نبودش دیده را دیدار باور

که بت بیند همی یا ماه یا خور