اگر زین دل جدا مانم مرا به

که هر کس را مهی خواهد مرا نه

که او را آگاهی از من نهان ده

کجا این بار کار ما نهان به

بیفگن تیغ و دستت بند را ده

که بند از مرگ و از کشتن ترا به

خداوندا ترا دانم ورا نه

به هر حاجت ترا خوانم مرا به

دلم بستان و آنگه عشوه میده

چنین خواهم زهی نامهربان زه

بقصد خون من زینسان چرائی

کمان ابروان آورده در زه

میم، هر لحظه رو بر من ترش کن

[...]

خرد را دوش گفتم کز که نازند؟

طبایع هر چهار و چرخ هر نه

پس از اندیشه شافی مرا گفت

ز رای اوحدالدین عز نصره

درفشان لاله در وی چون چراغی

ولیک از دود او بر جانش داغی

شقایق بر یکی پای ایستاده

چو بر شاخ زمرد جام باده

چو گاو شنزبه زان شیر جماش

نجاری بوزینه

کزان طبل دریده خورد روباه

زاهد ممسک خرقه به دزد باخته

فریفتن روباه خر را و به شیر سپردن

چو خر غافل نباید شد درین راه

چو موش آن گربه را از دام تیمار

قبره با شاه و شاهزاده

چهار بچه بازرگان و برزگر و شاهزاده و توانگر

به قدر مرد شد روزی نهاده

که احسنت ای زمان و ای زمین زِه

عروسان را به دامادان چنین ده

فسبحان الذی اسری بعبده

الی الملکوت و الجبروت کله

فراغت داری از درد من آنگه

که هستی از پس پرده منزّه

برَو تن در غم بار گران نه

بسی جان کَن چو جان خواهند جان ده

کلاه فاقه را بر فرق سر نه

بدان حرصی که باشد کمترش ده

چو شد لطف خداوندیش دایر

بران بی سایه میغ افکند سایه

چو بشنود این سخن برداشت پنجه

بزد بر روی پرچین صد تپنچه

بسی سوگند خورد آن ماهپاره

که گل شد غرقه چون در آبساده