توئی آیینه سّر الهی

نمودتست هر چیزی که خواهی

وگر پیدا شود نور الهی

نمود عشق اینجا بی تباهی

بحق ذات پاکت یا الهی

که تو دانای حالی و تو شاهی

چو ظلمت رفت و آمد صبحگاهی

بیابی آن زمان سرّ الهی

تو داری نور اسرار الهی

نشسته این زمان بر تخت شاهی

تو هستی این زمان سرّ الهی

بگو اسرار چندانی که خواهی

در آندم رحم کن گر مرد راهی

بگوید بی عیان سرّ الهی

خیالی بود آن فر الهی

فتادی این زمان ازمه بماهی

مرا زیبد بعالم پادشاهی

منم رحمان منم حیّ و الهی

رموز مخزن سرّالهی

کمال صنع و عزّ پادشاهی

توئی مرموز اسرار الهی

که بر اسرار معنی جمله شاهی

بسی فرقست ازمه تا بماهی

ولی یکسانست نزدیک الهی

مگر میکرد درویشی نگاهی

در این دریای پر دُرّ الهی

دمادم فهم کن سرّالهی

که میگویم ترا من بی کماهی

هر آنکو کرد نیکی دید شاهی

در اینجاگاه از فرّ الهی

به از عزت یافت دیدار الهی

برون شد کارش از عین تباهی

مترس از این اگر تو مرد راهی

در اینجائی تو اسرار الهی

کمالی دارد از سرّ الهی

که روشن شد بدو سرّ کماهی

کمال آدم و عشق الهی

گرفت اینجای از مه تا بماهی

یکی گنجیست پر درّ الهی

گرفته بودش از مه تا بماهی