محمّد هست دلدار الهی

گواه پاکی او ماه و ماهی

بدان خود را که مقصود الهی

بدرویشی توسالک پادشاهی

منم توحید اسرار الهی

نموده سر ز ماهم تا بماهی

زهی عطّار کز سرّ الهی

نمودی عین دید پادشاهی

یکی دیدی دراین بحر الهی

نمود جوهر ذاتت کماهی

زهی تو دیده اسرار کماهی

تو بشنفته همه راز الهی

تو قدر خود نمیدانی که ماهی

در این چرخ دلت نور الهی

نمیدانی که سرّ لاالهی

تو داری سلطنت بر پادشاهی

دو آئینه است عشق و دل الهی

در او بنموده خود را در کماهی

در اینجا دیدهٔ سرّ الهی

ببین دیدارتو در ماه و ماهی

مرا بنمود اسرار الهی

رسیدم ازگدائی من بشاهی

توئی واصل بتوفیق الهی

که یکسانت سپیدی در سیاهی

نبُد چیزی به جز ذات الهی

شده جمله فنا از ماه و ماهی

چو مردان زن اناالحق گو الهی

سزد گر چون زنان عذری بخواهی

در این دریای پر درّ الهی

اسیرانند از مه تا بماهی

در این دریا منم بابا الهی

گواهی میدهندم مرغ و ماهی

در آن دریا قدم زن تا الهی

شوی بیشک یکی در ماه و ماهی

مرا دردیست هم از دیرگاهی

که درمانست او را مر الهی

که بنمایم ورا سرّ الهی

بماهش افکنم او را ز ماهی

شبی گر ابر باشد در سیاهی

در آن شب بین تو مر سّر الهی