تعالی الله یکی بی مثل و مانند

که خوانندش خداوندانْ خداوند

چو گردانَد ورا دست خردمند

بدان گردش بمانَد ساعتی چند

شکارستان او ابخاز و دربند

شبیخونش به خوارزم و سمرقند

در این اندیشه بودم مدتی چند

که نزلی سازم از بهر خداوند

سخای ابر چون بگشاید از بند

به صد تری فشاند قطره‌ای چند

که گر بودم ز خدمت دور یک چند

نبودم فارغ از شغل خداوند

زبان بگشای چون گل روزکی چند

کز این کردند سوسن را زبان‌بند

مشو چون خر بخورد و خواب خرسند

اگر خود گربه باشد دل درو بند

نکرده آرزو هرگز تو را بند

که دنیا را نبودی آرزومند

ز شیرین‌کاریِ شیرینِ دل‌بند

فروخواندم به گوشش نکته‌ای چند

به چندین نذر و قربانش خداوند

نرینه داد فرزندی چه فرزند

بر این گفتار بر بگذشت یک چند

که شد در هر هنر خسرو هنرمند

وز این غوری غلامی نیز چون قند

ز غوره کرد غارت خوشه‌ای چند

گر این بیگانه‌ای کردی نه فرزند

ببردی خان و مانش را خداوند

عنایت کن که این سرگشته فرزند

ندارد طاقت خشم خداوند

از آن سوی کهستان منزلی چند

که باشد فرضه دریای دربند

حدیثی و هزار آشوب دلبند

لبی و صد هزاران بوسه چون قند

از آن یاقوت و آن دُرِّ شکرخند

مفرح ساخته سودائیی چند

چو بر شاه آفرین کرد آن هنرمند

جوابش داد که‌ای گیتی خداوند

بیاوردند صورت پیش دل‌بند

بر آن صورت فرو شد ساعتی چند