تو دانایی و بر گفتار دانا

بود آسان فریب مرد برنا

بدیشان گفت دیوانه که برنا

اگرچه بود در کُشتی توانا

پزشگان را بیاوردند دانا

برای درد آن گلبرگ رعنا

گهی میگفت کای سرگشته برنا

چه باید کور را جز چشم بینا

خطی بنوشته بودی بهر من پار

کزان شد کار عیش من مهنّا

کرم فرمای و دیگر بار بنویس

که نیکوتر بود خط مثنّا

برون آمد چو گل سر مست و رعنا

به یک پیراهن از خرگاه مینا

تحمل کن ز اعلا و ز ادنا

که خوش گفت این سخن آن مرد دانا

خورند از کان جودش پیر و برنا

بسی مسکین به عهدش شد توانا

خلایق روز و شب از پیر و برنا

دعا گویند تا گردی توانا

رئیسش ساختی بر پیر و برنا

ز حکمت گشت او بر ما توانا

دعایش فرض شد بر پیر و برنا

به هر کس خواه درویش و توانا

ز خود تا خود ز اعلا و ز ادنا

به خود تا خود ز نابینا و بینا