بگریم تا بگرید دهر با من

جهان گردد ترا همواره دشمن

اگر آتش رسد وی را به دامن

پس آن سوزش رسد هم در دل من

ببخشاید به من بر، دوست و دشمن

چرا هرگز نبخشایی تو بر من

چرا خوانی مرا بدخواه و دشمن

تو با یزدان همی کوشی نه با من

مکن رامین جفای هجر با من

مکن رامین مرا با کام دشمن

جهان از بهر تو شد دشمن من

ز من بیزار شد پیراهم من

بدو گفت از خدا این خواستم من

که روزی گم کند بازار دشمن

هم او از غم برست اکنون و هم من

بیفتاد از میان بازار دشمن

هر آنگاهی که گیتی گشت بی من

مرا چه دوست در گیتی چه دشمن

چنان گشتم درین هجران که دشمن

ببخشاید همی چون دوست بر من

بگرید چون ببیند دیدهٔ من

مهار دوست اندر دست دشمن

ببخشاید مرا دیرینه دشمن

چه باشد گر ببخشایی تو بر من

اگر گیرم ترا یک روز دامن

بسا شرما که خواهی بردن از من

نه چون صبرند عاصی گشته بر من

و یا چون دل شده بدخواه دشمن

ز نیک و بد چه خواهد کرد با من

چه گوید مر مرا با دوست و دشمن

چنان کن کت نبیند دوست و دشمن

به رامین بر پیام و نامهٔ من

تو آن کردی بدین مسکین دل من

که هرگز نکند دشمن به دشمن

مرا دل دشمنست ای وای بر من

چرا چاره همی جویم ز دشمن

چو باد از من بود دریا هم از من

نباشد کشتیم را موج دشمن

ز مرگ آنگاه باشد ننگ بر من

که من کشته شوم در دست دشمن