فلک نه همسر‌ی دارد نه هم‌کف

به خون‌ریز‌ی دلش اصلا نگفت اف

همیشه شیوهٔ کارش همینه

چراغ دودمانی‌را کند پف

ثنا گفتیم ما مر خواجه‌ای را

که نشناسد مقفا را ز مردف

عطارد در اسد بادش همیشه

یکی مقلوب و آن دیگر مصحف

دیار بلخ چون مصرست خرم

بمجدالدین نجیب الملک یوسف

خداوندی ، مه خصمش را ز نیکی

نصیبی نیست جز رنج و تأسف

بزرگی را بجاه او تفاخر

[...]

نه‌چندان کرد هر چیزی تکلّف

که کس را می‌رسید آنجا تصرّف

بزرگی چون شنید آواز هاتف

بدان اسرار شد دزدیده واقف

بر بکتاش آمد تیغ در کف

وز آنجا برگرفتش برد با صف

زمانی در سیاست کن توقف

که تا از پس نمانی در تأسف

زده حوران به‌گرد تخت او صف

گرفته عنبر و کافور بر کف

گهی در تاب شد چون شیر از تف

گهی چون شیر میریخت از لبش کف

جهان ازشعلهٔ خورشید پرتف

چو آتش گشته هر شمشیر در کف

ز اسرار تو مظهر گشته عارف

ازو آواز میآید که هاتف

مران کشتی زمانی کن توقف

جماعت را نگه میدار از تف

ره از صف ملائک گشته صف صف

هم از رف برگذشت و هم ز رفرف

به حدّ خویش چون گشتند واقف

سخن گفتند در معروف و عارف

بگفتم چیست تحقیق تصوف

بگفتا ای اخی ترک تکلف

همه روز و شبش جام است بر کف

هزارش بار زد ناهید بر دف

بسا اخ کز اخوت چون زند دم

دمش باشد چراغ عیش را پف

تف افکن بر رخ آن اخ که هرگز

نیفتد زین مناسب تر اخ و تف

زلیخا در تقاضا گرم و یوسف

همی انگیخت اسباب توقف

چراغ زندگانی را بود پف

دماغ عقل را دود تأسف

به شمع من زد از باد هوا پف

فکندش سیه سال اندر توقف