ز امید بهشت و خوف آتش

شوند یکباره از اندیشه‌ها خوش

از آن صورت بود گر هست دلکش

شود وقت عزیزان یک زمان خوش

بخود چون باز آید کشته و خوش

همه عالم همی بیند چو آتش

بفرزندان و پاکان صحابش

نگهداری مرا از تاب آتش

تو ای خوانندهٔ این نظم دلکش

که بادا وقت تو پیوسته زین خوش

خلیل از شوق تو شد سوی آتش

از آن شد گلستان آتش بر و خوش

زمانی بود اینجا ساکن و خوش

دگر آورد سر بیرون ز آتش

همه ذاتست ای عطار سرکش

چه بینی باز رنج آب و آتش

اگر رسوائیت آمد یقین خوش

بسوزانیم فردایت بر آتش

تو یکتای منی منصور سرکش

بسوزانم ترا فردا به آتش

تمامت انبیا اینجا هلاکش

کشیدند و شدند در عین آتش

بخواهد سوخت این خرقه بر آتش

حقیقت اندر اینجا یار سرکش

درین دار فنا خوش مست وناخوش

دمادم میشود در عشق سرکش

پدیدار است این جمله ز بودی

در اینجا جملگی کرده سجودش

منم راز توگفته باز آتش

از آن آتش همی سوزد عجب خوش

نه برگردد ز تو تا عین آتش

ترا بیند ترا داند همه خوش

یقین صورت ز باد و آب و آتش

درین خاکست آتش مانده سرکش

بمانی بایزید اینک تو بشناس

منم عیسی تو این مینوش و خوش باش

چرا خود را بسوزانی درآتش

چرا بیرون شوی از پنج و از شش

بحقّ جمله فرزندان پاکش

بحقّ عابدان خاک راهش