به دفع الوقت خود رام اندر آن دشت

چو شیران در پی ن خجیر می گشت

به تیر خویش رام آنجمله را کشت

اجل را در دهان زان ماند انگشت

چو لچمن دید کار از صلح بگذشت

به کین خصم هم چون بخت برگشت

ز گلها شد پری زاری در و دشت

چو جمع شاهدان با هم به گلگشت

ز سوز نالۀ زارش به گلگشت

متاع حسرت ارزان در در و دشت

قسم را آتشی افروخت در دشت

گرفته دستشان بر گرد می گشت

چو دیدم خون، گَزیدم از غم انگشت

گمان بردم که دشمن با ل را کشت

به میدان بال انسان دیو را کشت

به ضرب تیغ نه، کز ضرب یکمشت

کشید آنگاه خاتم را ز انگشت

هنون را داد کین را دار در مشت

توانی یک جهان عفریت را کشت

که داری خاتم جمشید در مشت

به شادی دید راون را غمین گشت

بران ابلیس نفرین کرد و بگذشت

که دشمن پل به دریا بست و بگذشت

ز حال او کسی آگاه کم گشت

مرا تیر کمان ابرویش کشت

تو تیر خود نگه می دار در مشت

وگر چون جان من بودی در آن مشت

چسان دیدی که دشمن دوست را کشت؟

ترا زین بار غم چون نشکند پشت

که دردش عالمی را چون مرا کشت

ز نعل مرکب اندر ساحت دشت

درم بر پشت ماهی سک ه می گشت

ز بس کشتن فراوان در در و دشت

به صلب سنگ آتش کشته می گشت

دوان از زخم سنگ و ضربت مشت

هزار اس ب ارابه ، یک به یک کشت

دو ساعت در هوا تختش روان گشت

ز دریا و زکوه و دشت بگذشت

به لچمن گفت و برخایید ا نگشت

که نتوانستن از تیغ جفا کشت