کسی کو آفتی آرد بکشتی

یقین میدان که او ماند بزشتی

ز موتوا قبل اگر آگاه کشتی

بمیر از خود که بیشک شاه گشتی

حقیقت نیست بودی هست گشتی

سوی ذرات عالم بر گذشتی

خدایم من نشسته سوی کشتی

در این اسرار شیخا چون گذشتی

حیات باقی و عین بهشتی

که طینت در یداللهت سرشتی

چرا مغرور جای دیو گشتی

از آنت غرقه شد در بحر شتی

تو قدر خود نمیدانی بهشتی

که ذات جان در این دل چون سرشتی

در این چنبر چرا دل تنگ گشتی

درون مزرعه تخمی نکشتی

هزاران پرده در پرده گذشتی

که تا از سرّ کل آگاه گشتی

میان موج دریا چون گذشتی

برست از خوف بیشک نیز کشتی

کناری جوی هم در دید کشتی

برآن بنگر که آنگه چون گذشتی

همه بیخود میان بحر و کشتی

همه جستند چون موشان دشتی

بقدر عقل رو مانند کشتی

مکن در حدّ خُردی این درشتی

در آن دریا نبینی دید کشتی

بوقتی کز صور اندر گذشتی

چو کشتی بر شکست و غرقه گشتی

ببینی عین دریا نیز و کشتی

در این گرداب غم در عین کشتی

ترا چه غم که آب از سرگذشتی

در این دنیا تو دریائی و کشتی

که یک لحظه بجائی درگذشتی

تو دریائی و هستی عین کشتی

نبد جائی که آنجاگه نگشتی

توئی عین قلم چون کل نوشتی

نمود جسم را از طین سرشتی

توئی این دم زده در دید کشتی

درین اسرار ما واقف تو گشتی