دل و جان رفت و او میبینم و بس

بجز اونیست در عالم مراکس

خدا بود او ولی بر قدر هر کس

نمود اسرار خود از این سخن بس

چو خود کردی چه تاوانست بر کس

همی گو دائما اللّه را بس

نگردد جز یکی اندر یکی بس

ولیکن این نباشد سرّ هر کس

تو کردی فاش فاشی نزد هر کس

که میگوید یکی اللّه خود بس

بفرمان باش و فرمان ده بهرکس

ترا اندر میانه شاه مربس

اگر خود رانترسانی زهر کس

رسی اندر خدا این ره ترا بس

نظر داریم بر نیکیّ هر کس

که شاهی در دو عالم مر مرا بس

یکی شد مینگفت اینجای بر کس

بوقتی این بیان برگفت خود بس

از آن کین جاتو گفتی پیش هر کس

نمود دوست آخر چند از این بس

بگو تا کیست اندر نطق هر کس

سخن گوی این یکی بنگر از این بس

بدان این و مگو در پیش هر کس

چو دانستی ترا عین الیقین بس

درونت با برون جستیم هر کس

نیابی تو مرا جز خویشتن بس

نه کس زو زاد و نی او زاد از کس

همه او بود از اوّل او ترا بس

من و او در نمیگنجد مرا کس

یقین دانم که کلّی او مرا بس

از آن دم میزنی در پیش هر کس

که همچون دیگران نادیدهٔ بس

کمال من حجاب صورت و بس

نداند راز من اینجایگه کس

بکرده بار دیگر صورتی بس

یکی سرّیست در صبح تنفّس

ابا تست آنچه میجویند هر کس

ابا تست این بیان اوّلت بس

گهی اینجا بمن غوغای هر کس

گرفته هر نفس از پیش و از پس