چو من بودم خود از جام هوا مست

چه بایست زدن مر مست را دست

دریغا کم جوانی بار بر بست

نماند از وی مرا جز باد در دست

ندانست ایچ کس کاو را چه درداست

چه رنج او را چنین آزرده کردست

مرا رامین به نادانی بسی خست

کنون پشت مرا یکباره بشکست

مرا تو چاه کندی دایه زد دست

به جاه افگنده و خود آسوده بنشست

چنان نیکو نیامد رنگم از دست

که پایم نیز باید اندران بست

ولیکن گر چه روی تو بهارست

همیشه بر رخانت گل بیار است

دلت با یار دیگر زان بپیوست

کجا غرقه به هر چیزی زند دست

همانست او که من دیدم همناست

همان سنگین دل و نانهسر بسانست

مرا چون سنگ بودی این دل مست

دلت پولاد گشت و سنگ بشکست

چو رامین چند گه با گل بپیوست

شد از پیوند او هم سیر و هم مست

بلا در تو مجاور گشت و بشست

در امیدواری را فرو بست

به شادی با دگر دلدار بنشست

هوا را در دلش بازار بشکست

پس آنگه روی مه پیکر بیارست

سر مشکین گله بر گل بپیراست

کنون دارد بلورین جام در دست

به کام دل همیشه شاد و سرمست

شب از نیمه گذشت و ابر پیوست

دمه بفزود و دود برف بنشست

چو ویس اندر شبستان رفت و بنشست

زمانی بود و باز از جای برجست

مرا بر دست جام نوش و من مست

به مستی جام را بفگندم ازدست

سمن بر ویس دست رام در دست

ز داغ عاشقی بیهوش و سرمست

سیه ابری بر آمد صف بپیوست

دم و دیدار بیننده فرو بست