شهنشه بد هنوز از باده سر مست

سمن‌بر رفت و بر بالینش بنشست

همه پیمانهای کرده بشکست

بسی کسهای موبد را فروبست

تو قارونی ز صبر و من تهی دست

بود بر چشم سیران گرْسنه مست

خدنگ چار پر بر زه بپیوست

چو برق تیز بگشادش ازو دست

بر آتش روی اندیشه همی شست

و صال دوست را در چاره میجست

چو نرگس داشت زرین جام بر دست

چو شمشاد روان از جای برجست

غریوان از همه سو ویس را جست

به رود دجله روی خویش را شست

شهانش زیر دست و او زبر دست

هم از شاهی هم از شادی شده مست

اگر بر چرخ با این عادت گست

شوی گردد ستاره با تو همدست

بپیچیدش بلورین بازو و دست

چو دزدان هر دو دستش باز پس بست

قصب چادرش را در گوشه‌ای بست

درو زد دست و از باره فرو جست

سراسر بندها چونانکه او بست

یکایک دید نابرده بدو دست

همی جستند رامین را به صد دست

ندانستند کز دیوار چون جست

درو نرگس چو ساقی جام بر دست

بنفشه سر فرو افگنده چون مست

شه شاهان به خشم از جای بر جست

گرفتش ریش رامین را به یک دست

جهان را زشت‌کاری بیش از آنست

که ما را کوشش و صبر و توان است

چو پیش ویس شد بر تخت بنشست

بر افشاند آن بت خندان برو دست

چو من بودم خود از جام هوا مست

چه بایستت زدن مر مست را دست

دریغا کم جوانی بار بربست

نماند از وی مرا جز باد در دست

ندانست ایچ کس کاو را چه درداست

چه رنج او را چنین آزرده کرده‌ست