خوشا ویسا نشسته جام بر دست

هم از باده هم از خوبی شده مست

چو رامین چند هگ بر بام بنشست

شب تاریک با سرما بپیوست

شهنشه بد هنوز از باده سر مست

سمن بر رفت و بر بالینش بنشست

همه پیمانهای کرده بشکست

بسی کسهای موبد را فرو بست

تو قارونی ز صبر و من تهی دست

بود بر چشم سیران گرسنه مست

خدنگ چار پر بر زه بپیوست

چو برق تیز بگشادش ازو دست

بر آتش روی اندیشه همی شست

و صال دوست را در چاره میجست

چو نرگس داشت زرین جام بردست

چو شمشاد روان از جای برجست

غریوان از همه سو ویس را جست

به رود دجله روی خویش را شست

شهانش زیر دست و او زبر دست

هم از شاهی هم از شادی شده مست

قرارم چون شکسته کارواینست

روانم چون کآشفته دودمانیست

اگر بر چرخ با این عادت گست

شوی گردد ستاره با تو همدست

بپیچیدش بلورین بازو و دست

چو دزدان هر دو دستش باز پس بست

قصب چادرش را در گوشه ای بست

درو زد دست و از باره فرو جست

سراسر بندها چونانکه او بست

یکایک دید نابرده بدو دست

همی جستند رامین را به صد دست

ندانستند کز دیوار چون جست

درو نرگس چو ساقی جام بردست

بنفشه سر فرو افگنده چون مست

شه شاهان به خشم از جای بر جست

گرفتش ریش رامین را به یک دست

جهان را زشت کاری بیش از آنست

که ما را کوشش و صبر و توان است

چو پیش ویس شد بر تخت بنشست

بر افشاند آن بت خندان برو دست