چو دانستی که معبودی ترا هست

بدار از جستجوی چون و چه دست

مبین در نقش گردون کان خیالست

گشودن بند این مشکل محال است

ز سرگردانی تست اینکه پیوست

بهر نااهل و اهلی می‌زنم دست

گر از دنیا وجوهی نیست در دست

قناعت را سعادت باد کان هست

به سلطانی به تاج و تخت پیوست

به جای ارسلان بر تخت بنشست

ز بیم وی که جور از دور بر دست

چو برق ار فتنه‌ای زاد است مرد است

چنان در کار آن دلدار دل بست

که از تیمار کار خویشتن رست

هزارت مشرف بی‌جامگی هست

به صد افغان کشیده سوی تو دست

اگر چه در سخن کاب حیاتست

بود جایز هر آنچه از ممکنات است

نه در شاخی زدم چون دیگران دست

که بروی جز رطب چیزی توان بست

چرا گشتی درین بی‌غوله پا بست

چنین نقد عراقی بر کف دست

به بزم شاهش آوردند پیوست

بسان دسته گل دست بر دست

چو سال آمد به شش چون سرو می‌رست

رسوم شش جهت را باز می‌جست

خرابی داشت از کار جهان دست

جهان از دستکار این جهان رست

به سر بر زد ز دست خویشتن دست

و زان غم ساعتی از پای ننشست

به طاعت خانه شد خسرو کمر بست

نیایش کرد یزدان را و بنشست

قلم زن چابکی صورتگری چست

که بی کلک از خیالش نقش می‌رست

نمک دارد لبش در خنده پیوست

نمک شیرین نباشد وان او هست

همه روز این حکایت باز می‌جست

جز این تخم از دماغش برنمی‌رست

فلک گوئی شد از فریاد او مست

به سنگستان او در شیشه بشکست