وگر نه تو نه هشیاری نه مستی

بمانی جاودان آتش پرستی

تو زان خود بده چون تنگدستی

وزان او همه بستان و رَستی

بخودرایی تو خودرای و مستی

برآی از خود خدا را باش و رستی

مرا بایست جُست و چون نجُستی

یقینم شد که اندر کار سُستی

یکی آتش ز بیماری و سستی

دگر آتش ز دل گرمی و مستی

چنین گفتست روزی حق پرستی

که او را بود در اسرار دستی

چو مرغی بر پرید از دامِ هستی

بمُرد و باز رست از بت پرستی

مکن در وقت صبح ای دوست سستی

چو داری ایمنی و تن درستی

توئی خلاق هر بالا و پستی

توئی پیدا و پنهان هرچه هستی

تو هاروت خودی در چاه هستی

همیشه از شراب حرص مستی

ز چاکر چون خطا آید به مستی

کند عفو خداوندیش هستی

تو بر دست هوای خود نشستی

به بند حرص جان خود بخستی

به پیوند هوای حرص و مستی

بپر بر آشیان خود که رستی

همه عمرت درین محنت نشستی

ندانم تا خدا را کی پرستی

بر آی از خم‌، که تا در خم نشستی

چو خاکی زیر پای چرخ پستی

هر آنگاهی که از خود دست شستی

یقین دان کز همه دامی بجستی

که خالق هرچه را داده‌ست هستی

چه پیش و پس‌، چه بالا و چه پستی

چو آن خر بنده بر یک خر نشستی

دگر خر را رسن بر دست بستی

دلت در سیر نطع چرخ بستی

برو دنبال زن بر ریک و رستی

فنا بودی فنایی شو ز هستی

که چون از خود فنا گشتی برستی