سرا پا دلربا ز آنگونه بستش

که گر بودی دلی دادی به دستش

ز جانان گویم و پیوند سستش

هم از دل گویم و عهد درستش

نگاه فتنه بر چشمان مستش

فلک را دست بیرحمی به دستش

خرد یکباره بیرون شد ز دستش

حجاب افکند یک سو چشم مستش

نگاهی کرد از آن چشم مستش

بکلی برد دین و دل ز دستش

ز نعل آهن نگشته پای بستش

که شد از سختی سم زیردستش

رباب از چشمه جاری به دستش

ز تار موج، دایم پای بستش

چو صور حشر گردد پای بستش

دف گردون شود پاره ز دستش

نی انبانی بود انسان به دستش

ز روی نغمه سازی پای بستش

ز سرمه مست تر شد چشم مستش

ز پان شاداب لعل می پرستش

شده شعله چو میغ آتش پرستَش

سمندر چون دل پروانه مستش

ترازو شرمسار چشم مستش

کشیده سنگساری ها ز دستش

خوشا آن دم که چشم نیم مستش

چو دادی جام مردافکن به دستش

خرد بندی است محکم لیک گاهی

توان با ناتوانی‌ها شکستش

بخواند اسب عقاب برنشستش

عقاب چرخ شد سرعت پرستش

شدم غافل اسیر چشم مستش

به نادانی بدادم دل به دستش

به دست طفل فایز شیشه دل

چرا دادی که تا دادی شکستش؟

منازع هر که شد در ایندو، پوستش

کنم وانگه بهم خواهم شکستش

کند کسی ساغر و پیمانه مستش

که دل بر آندو چشم می پرستش

دگر شرط کرم باشد که پستش

نبینی و نخواهی زیر دستش

یکی راندی سخن از سقف پستش

که تنگست این مکان جای نشستش