ملک با شمع گفت ای گرم رو، نرم!

من اندر آتشم بر من مشو گرم

هوای دل چو از خورشید شد گرم

ملک برداشت برقع از رخ شرم

چو دید آن شمع را یکبارگی نرم

ز جام شوق جمشیدی سرش گرم

چو دید اندر سخن خورشید را گرم

ملک چون موم شد یکبارگی نرم

رخ آیینه می‌بینم به آزرم

که می‌آید ز روی خویشتن شرم

بیا کز درد دوری بی قرارم

به هجران بیش از این طاقت ندارم

نپرسی حال زار من که چونی

که عمری بی رخت چون می گذرم

بتا دانم که تو طاقت نیاری

[...]

تو را آید به چشم از مردگان شرم

وز این نازندگان در خاطر آزرم

شد از افسون آن افسونگر گرم

دل یوسف به بیرون آمدن نرم

چو کوره ساز زندان را بر او گرم

بود زان کوره گردد آهنش نرم

دل یوسف به مهرش شد چنان گرم

که می آمد ازان دلگرمیش شرم

به گلخن پشت بر خاکستر گرم

به از پهلوی زن بر بستر نرم

چنان شد زآتش سودای او گرم

کز آن گرمیش نعل اسب شد نرم

نفس می زد گهی سخت و گهی نرم

ولی چون سیخ کز آبش بود گرم

زمستانش که گفتن آیدم شرم

نگشت از آتش کس دست من گرم

هوا داری که دل کردم بدو گرم

ببادش داده یی بادت ز من شرم

چنان با قرص روی مهوشان گرم

که خورشید فلک میسوخت از شرم

دم و پشت کمان فتنه شد نرم

مبارکباد را بازار شد گرم

اگر ترکی به ایشان برخورد گرم

به سودا نبودش پشت کمان نرم

دلی دارم ز عشقت آن چنان گرم

که سنگ از گرمی آن می‌شود نرم

من از دید زاهد بسی منکرم

مسلمانی ار این بود کافرم