بپیش شاه بنمایم هنر را

برون آرم ز چین آن سیمبر را

بروی چرخ بازآرم قمر را

بسوی شهد بازآرم شکر را

نمیدیدند لشکر یکدگر را

بیفگندند این تیغ آن سپر را

چنان عقدی ببست آن سیم بر را

که یکسان کرد خاک راه و زر را

تو دانستی که چون بستی صور را

توئی انداخته عین گهر را

گهی ریزان کند برگ از شجر را

گهی برگ آورد نیک از ثمر را

ترا زیبد که گردانی قمر را

دو نیمه در بر اهل نظر را

مران هر دو بزرگ نامور را

سر آزادگان بحرو بر را

پس آنگه آن دو میر معتبر را

دو دانای هنر ور نامور را

دهان بگشاد آن مار دو سر را

رهاند از بند زر آن سیمبر را

که یا رب چیست در خاطر پدر را

که نشناسد ز نفع خود ضرر را

همی کردند نوحه نوحه گر را

به سان نوحه گر آن سیمبر را

بلندی داده خاک پی سپر را

چو فرزند خلف نام پدر را

صدف تا باشد آب این خاک در را

فشرد از هر دو دست آب گهر را

کنون بش نیدم از تو این خبر را

که از غم پاره می سازم جگر را

فکنده چون ز نزد یکی نظر را

ز غم بی چاشنی دید آن شکر را

دو پله شد ترازوی ظفر را

مهیا گشته هر زیر و زبر را

گشاید گرچه از شفقت پدر را

فرستادن چنین جایی پسر را

به بحر آتش افکند آن گهر را

نهان کرده به برگ آن گلشکر را

زوالی نیست دست پیشتر را

زدم در پرده راه هر نظر را

اگر سرد است اگر گرم است خونم

به هر رگ بسته دست نیشتر را

برآید گرد اگر دریا و ازکان

[...]