خدا و جز خدا از من بیازرد

همه کس در جهانم سرزنش کرد

که چندان صبر ناکام چون کرد

به بیمار تو چندان زهر چون خورد

چکان گشته ز اندامش خوی سرد

چو شبنم کاو نشیند بر گل زرد

همه بستر ز جانش پر غم و درد

همه بالین ز رویش پر گل زرد

دلم در عاشقی مِیْ زان لبان خورد

مرا زین گونه مست جاودان کرد

گل سرخی نگارا من گل زرد

تو از شادی شکفتی و من از درد

اگر زین آمد ای عاشق ترا درد

که یارت در سفر یار دگر کرد

بدین خواری بدین زاری بدین درد

مژه پر آب و روی زرد و پر گرد

دلی دارم ز هجران تو پر درد

گوا دارم برو دو گونهٔ زرد

بجست از خواب همچون دیو زد مرد

یکی آه از دل نادان برآورد

ازین در کامدی نومید برگرد

به بیهوده مکوب این آهن سرد

نه باد آرم همه سال از دم سرد

نه ابر آرم ز دود جان پر درد

برو راما تو نیز از مرو برگرد

پزشکی جوی و با او یاد کن درد

ترا خواند همه کس نا جوانمرد

چو تو گویی برو نومید برگرد

مرا در دل بماند از تو یکی درد

که درمانش به افسون نتوان کرد

چو شب بر روی گردون سایه گسترد

فرستاده شد و رامین درآورد

بدین نیرنگ رامین را به دز برد

نهفته زیر چادر با چهل گرد

بزد رامینه تیغی بر سر زرد

چنان زخمی که مغزش را به در کرد

سه یک رفته زشب گیتی چنان کرد

که یکسر بود رفته دولت زرد

چو رامین مویه بر کشته بسی کرد

همان بی سود اندوهش بسی خورد