چه مقصودست چندین رنج بردن

که چون شمعی فرو خواهیم مردن

چو مویم پنبه شد در پنبه کردن

مرا پنبه مکن در دنبه خوردن

بسی خوشتر بصد زاری بمردن

که وادی فراق تو سپردن

نه کشتن واجبست او را نه بردن

نه با او زیستن ممکن نه مردن

نهادی از پی این عهد گردن

کنون هم سر مپیچ ازوعده کردن

نشاید از خود او رادور کردن

صفتهای ورا نتوان شمردن

بباید احتیاط طعمه کردن

پس آنگه لقمه‌ها بر خود شمردن

نه چندانست وصف عشق کردن

که بتوانی بگلشن راه بردن

حقیقت چیست پیش دوست مردن

چو مردان جهان این ره سپردن

من بیچاره چتوانم بکردن

بجز غم اینجاگاه خوردن

نشان عشق دارم من بگردن

چگویم تا چه بتوانم بکردن

بخود چیزی تو نتوانی بکردن

بجز اندوه و رنج و غصّه خوردن

بتقوی این چنین دانی بکردن

از این میدان کل گوئی ببردن

که بتواند صفاتت وصف کردن

کجا جان سوی ذاتت راه بردن

در آخر واصلم خواهی تو کردن

که بنهادستمت ای دوست گردن

نداند نفس این سرّ پی ببردن

بجز حسرت در اینجاگاه خوردن

ز وصلت کی توانم شکر کردن

نهادستم برت تسلیم گردن

ز نیکی چون نهادی خویش گردن

پس آنگه مر ترا این گوی بردن

نه کار تست اینجا جان سپردن

حقیقت پیش از صورت بمردن

صفا ده اندرون از خواب کردن

بنه نزدیک شرع از صدق گردن