شدم مست و ببحرش راه بردم

ز جسم هستی خود جمله مردم

خداوندا توئی درمان و دردم

برحمت سرخ گردان روی زردم

خداوندا درین محنت فسردم

ز هستیهای خود کلیّ بمردم

نظر در روی دیگر نیز کردم

از او یک شربتی دیگر بخوردم

بطور روستائی شهر گردم

که کس نشناسدم که من چه مردم

من و تو دیگریم و هرچه کردم

من اندر ذات توآگاه و فردم

ز قول شرع پیش از مرگ مُردم

ره تحقیق جانان را سپردم

ز قول شرع راه حق سپردم

بیکباره ز دید خویش مُردم

خدا را یافتم چون ره سپردم

ز نام وننگ خودبینی بمردم

ز سرّ عشق پرده باز کردم

کنون اندر عیان دوست فردم

خبر داری که در اندوه و دردم

عیان بنمای تا من شاد گردم

خبر داری که چون خورشید فردم

گهی سرخی نموده گاه زردم

کنون در وصلت امشب راه بردم

همه تقلید از لوحت ستردم

ز عشقت گفتم و در درد مُردم

شدم من زنده و این گوی بردم

سر خود را فدای گنج کردم

تو میدانی که من پر رنج بردم

براندازم حجاب و یار گردم

بساط عشق کلّی در نوردم

در این پرگار در اندوه ودردم

بمانده اندر این پرگارم فردم

بسی اندیشهٔ بیهوده کردم

بسی زانجا رسید از خویش دردم

حقیقت سجدهٔ آدم نکردم

در آن دم دوست را فرمان نبردم

بسی در منزل جان راه کردم

که تا در دل عیان آگاه گردم