زهی سلطان دارالملک افلاک

زهی تخت تو عرش و تاج لولاک

مجره زان پدید آمد که یک شب

فلک از دست قدرت جامه زد چاک

قزح زان آشکارا شد که یک روز

[...]

بنام کردگار هفت افلاک

که پیدا کرد آدم از کفی خاک

نموده صنع خود در پارهٔ خاک

درونش عرش و فرش و هفت افلاک

تو آن نوری که اندر هفت افلاک

همی گشتی بگرد کرّهٔ خاک

چو تو شاهی بگرد کرّهٔ خاک

که آمد سایه بانت هفت افلاک

نه جا دید و جهت نه عقل و ادراک

نه عرش و فرش ونه هم کرّهٔ خاک

چه باشد گر نهی پائی بدین خاک

که بر سر داری از حق تاج لولاک

اگر او نیستی ریزیده در خاک

زن خود خواندیت این مرد غمناک

به سجده اوفتاد آن مرد در خاک

زبان بگشاد کای دارندهٔ پاک

نیارم سر به پیش بت فرو خاک

ورم خود سر زتن بُرّند بی باک

چو باد آن مور یک یک ذرّهٔ خاک

برون می‌برد تا آن تل شود پاک

بمن گفتست گر تو این تل خاک

ازینجا بفگنی وره کنی پاک

اگر امروز گامی می‌نهی پاک

نباید رفت صد فرسنگ در خاک

بدو گفتند ای نیکو دل پاک

کجا خواهی که آنجا باشدت خاک

به پیش شیخشان بنهاد برخاک

درختی دید آنجا سخت غمناک

چو با هوش آمد آن افتاده بر خاک

ازو پرسید آن شهزادهٔ پاک

خلیل آنجا نهادش روی بر خاک

زبان بگشاد کای دارندهٔ پاک

درآمد جبرئیل و گفت ای پاک

چه می‌باشی، بنال از جان غمناک

پس آنگه گفت هان ای گوی چالاک

بهش رَو تا نیفتی در گَو خاک

پس آنگه گفت ای دارندهٔ پاک

زهی گستاخی آخر از کفی خاک