که گر تو کژ روی ای گوی در راه

بمانی تا ابد در آتش و چاه

ولی هر تیر کآید کوژ از راه

همی بر تیر نفرین بارد آنگاه

تو هم این دم نهٔ از خویش آگاه

ولی آن دم که برگیرندت از راه

ازان ترّست و تازه بر سر راه

که این دم زین بریدن نیست آگاه

بصدق از رابعه پرسید آنگاه

که از بهر چه حیوانات این راه

یکی دیوانهٔ می‌رفت در راه

یکی پرسید ازو کای مردِ آگاه

زبان بگشاد ایاز و گفت ای شاه

اگر جاویدم اندازی فرو چاه

اگر من هستم وگرنه درین راه

منم دلبر منم سرور منم شاه

درآمد جملهٔ خاکستر از راه

بهم پیوسته شد آن بچه آنگاه

که می‌بینند رویت جمله چون ماه

نمی‌یابد بپای تو کسی راه

بزیر خیمه در آن هر دو دلخواه

بزیر جامهٔ رفتند آنگاه

چو لعنت بود تشریفش ز درگاه

بجان پذرفت وشد افسانه کوتاه

تو نشنیدی که پرسیدند از ماه

که تو چه دوست تر داری درین راه

رفیقی گفت با مجنون گمراه

که لیلی مُرد گفت الحمدلله

چنین گفت او که چون من بهره زان ماه

ندیدستم نبیند هیچ بد خواه

ز شهر و مال و ملک ومنصب و جاه

بسی در خواستند آن روز از شاه

که اوّل بر نشانه چند ره شاه

نظر می‌افکند پس تیر آنگاه

شما آن زخم می‌بینید در راه

ولی من آن نظر می‌بینم از شاه

گروهی پیش او رفتند ناگاه

بنّظاره باستادند در راه

زبان بگشاد شبلی گفت آنگاه

که ای جمله بهم کذّاب و گمراه