زبان بگشاد آن سرهنگ کای شاه

دران زندان نبودم از تو آگاه

مگر آن پیر زر می‌نستد از شاه

شه از پیشش فرس افکند در راه

شهش گفتا چرا، گفتا دران راه

نکردی هیچ بَیعی با من آنگاه

زبان بگشاد پیر و گفت ای شاه

چو می‌دادی بمن آن زر بیک راه

عزیزا پیر هیزم کش درین راه

توئی و نورِ حق آن حضرت شاه

چو در ره دید شبلی گفتش آنگاه

که گر خواهی که آن برخیزد از راه

مگر بوالقاسم همدانی از راه

درآمد گردِ آن می‌گشت ناگاه

ترا آفراسیاب نفس ناگاه

چو بیژن کرد زندانی درین چاه

ترا پس رستمی باید درین راه

که این سنگ گران بر گیرد از چاه

بر کیخسرو روحت دهد راه

نهد جام جمت بر دست آنگاه

زبان بگشاد و آنگه گفت ای شاه

تو اکنون قیمت این پل ز من خواه

وزیشان آنگهی تا آب آن چاه

مسافت یک وجب نیست ای عجب راه

چنین گفت او که هر شوریدهٔ راه

که میرد از غم معشوق ناگاه

گر امشب این غلام از حضرت شاه

برم با خانهٔ خود تا سحرگاه

مگر پوشیده چشمی بود در راه

که بگشاده زبان می‌گفت الله

در آن شورش به صحرا رفت ناگاه

نَیستانی دروده بود در راه

ز خون سینهٔ آن کشتهٔ راه

نوشته بر سر هر نی که الله

یکی هاتف زبان بگشاد آنگاه

که پُر بت بود این خانه دو سه راه

نه ازدل بردن او هستم آگاه

نه هم جستم بقصد دلبری راه

کسی کو از دل خود نیست آگاه

چگونه در دل دیگر برد راه