جوابش داد کز کسهای شاهم

به درگاهش ز پیشان سپاهم

ترا ای ساده دل چون داد خواهم

که ویران شد به دستت جایگاهم

سپارم پاک وی را دستگاهم

بود مهتر سپهبد بر سپاهم

توی از دوستان پشت و پناهم

توی فریادجوی و چاره خواهم

به هر نامی که خواهی زو نکاهم

به میدان در چنو پنجاه خواهم

به رامین نیز جز نیکی نخواهم

برادر باشد و پشت و پناهم

من از خوبی و زشتی بی گناهم

کجا من خویشتر را بد نخواهم

اگر چه مستمند سال و ماهم

امید از روز پیروزی نکاهم

به جان تو که مهر تو نکاهم

به جای مهر تو مهری نخواهم

دریغا تخت و ایوان و سپاهم

دریغا کشور و شاهی و گاهم

تو داور باش و پیدا کن گناهم

که پوزش می‌ندانم بر چه خواهم

من از سِحرِ سَحَر پیکان راهم

جرس‌جنبانِ هاروتانِ شاهم

درم بگشای کآخر پادشاهم

به پای خویشتن عذر تو خواهم

ز دوراندازی مَشکوی شاهم

که در زندان این دِیر است چاهم

به عذر کردن چندین گناهم

اگر عذری به دست آرم بخواهم

که نابینا بسی و مبتلا هم

ازو به شد بتعویذ و دعا هم

چنان بود آرزو از دیرگاهم

که بپذیرد بخدمت بو که شاهم

بتهمت خون بریزد بی‌گناهم

به پیش سگ دراندازد براهم

عصای او چو شد آویزگاهم

خلاصی داد از گرداب و چاهم

چو تو هستی خبردار از گناهم

کجا برخیزد این آتش ز راهم