میان دجله و جیهون جهانی‌ست

ولیکن شاه را چون بوستانی‌ست

خداوندی که از نیکی جهانیست

دُرو رای بلندش آسمانیست

و گر ویرو و به جز ماه سما نیست

مرا چه سود باشد چون مرا نیست

اگر چه این گناه از بن مرا نیست

گنه بر تو نهادن هم روا نیست

مشو دلتنگ بر من کت سزا نیست

به هر حالی گناه تو مرا نیست

از آن کش نام تو بر هر کرانیست

تو پنداری که این دفتر جهانیست

جمال‌الملک شمس‌الدین جهانیست

که از هر نعمتی او را نشانیست

جهانی گفتم او راوین غلط بود

که هر مویی ز شخص او جهانیست

کفش و زجود بحری وین چه بحریست

[...]

بخوبی هیچکس چون یار ما نیست

ولیکن در دلش بوی وفا نیست

چه سود ار تنک شکر شد دهانش

که یک شکر ازان روزی ما نیست

نخواهم بست دل در وصلت ایماه

[...]

خطی مجهول دیدم در مدینه

بدانستم که آن خط آشنا نیست

بر آن خط اولین سطری نبشته

که جوزا نزد خورشید سما نیست

به جان پادشا سوگند خوردم

[...]

ستم در مذهب دولت روا نیست

که دولت با ستمگار آشنا نیست

هنوزم لب پر آب زندگانیست

هنوزم آب در جوی جوانیست

وز آنصورت که با چشم آشنا نیست

به گستاخی سخن راندن روا نیست

شنیدستم که هر کوکب جهانیست

جداگانه زمین و آسمانیست

نه ایمن‌تر ز خرسندی جهانیست

نه به ز آسودگی نزهت سنا نیست

هران سنگی که دریائی و کانیست

در او دری و یاقوتی نهانیست

طریق عشق جانا بی بلا نیست

زمانی بی بلا بودن روا نیست

اگر صد تیر بر جان تو آید

چو تیر از شست او باشد خطا نیست

از آنجا هرچه آید راست آید

[...]

پسر هر یک ترا صاحب قرانیست

که اندر فن خود هر یک جهانیست

شما را چون شفیعیست و مرا نیست

ز من این سجده کردن پس روا نیست

چو سگ از قالب قدرة جدا نیست

فزونی کردنت بر سگ روا نیست

اگر خطّی بود آن جز خطا نیست

وگر حرفی بوَد آن هم روا نیست