ز هجرانت بترسد وز بلا نه

ترا خواهد ز یزدان و مرا نه

بهانه برگرفتم از میانه

نه پوزش دارم اکنون نه بهانه

مخوان از رشک من چندین فسانه

مکن با من جدایی را بهانه

ز بهر آنکه تا مانی به خانه

به دست آور ز گیتی یک بهانه

شبی چون دوش دیدم در زمانه

که بوسه تیر بود و لب نشانه

بزرگی را همین باشد بهانه

بزرگی جوی و کم کن این فسانه

ندانم چیست این گشت زمانه

وزو بر جان ما چندین بهانه

نه جنگی بود مرگش را بهانه

نه خونی ریخته شد در میانه

توی بهتر بزرگان زمانه

به نامت مهر کردم این فسانه

یکی گردد بپیروزی دو خانه؟

بمردی باشدش ملک شهانه

سپاهی پیش او شد بی کرانه

همه شیران جنگی و جوانه

جگرشان کرد پیکان را نشانه

[...]

بود بر کامشان دور زمانه

عدوشان تیر محنت را نشانه

ملاشان باد از دولت خزانه

مبادا ملک ایشان را کرانه

بجود و عدل بادندی فسانه

[...]

تو بادی شادمانه جاودانه

مبادا یک زمان بی تو زمانه

تو زیبی عقد شادی را میانه

که گیتی را تو داری شادمانه

گرفته داغ و درد از تو کرانه

[...]

مرا دی یاسمن پیغام دادست

به تو ای صاحب و صدر یگانه

ز هر نوعی سخن گفتست پنهان

غرض را درج کرده در میانه

چه فرمایی کنون پیغام او را

[...]

چو برگفتی نوای مشک‌دانه

ختن گشتی ز بوی مشک‌خانه

چو کردی رامش جان را روانه

ز رامش، جان فدا کردی زمانه

من از شفقت سپند مادرانه

به دود صبحدم کردم روانه

چو خسرو دید که‌آشوب زمانه

هلاکش را همی سازد بهانه

ز هر سو کرد مرکب را روانه

نه دل دید و نه دل‌بر در میانه

گرامی نزل‌های خسروانه

فرستاد از ادب سوی خزانه

چه خرم کاخ شد کاخ زمانه

گرش بودی اساس جاودانه