تنش گردد شقاوت را فسانه

روانش تیر خذلان را نشانه

نهاده جای جای اندر فسانه

فروزان چون ستاره زان میانه

همیدون مردم عام و میانه

فرو خوانند از بهرِ فسانه

چه خواهد کرد با ایشان زمانه؟

در آن کردار چون دارد بَهانه؟

بسی نفرید بر گشت زمانه

که کردش تیر هجران را نشانه

در و دیوار و بوم و آستانه

نگاریده به نقش چینیانه

چه کین دارد به جای تو زمانه

که کردت در همه عالم فسانه

نکرد آن بد به جای تو زمانه

که جویی گریه را چندین بهانه

قضا کرد آن زمین را رودخانه

بماند آن بند بر شه جاودانه

بگویم داستان عاشقانه

بدو در، عشق را چندین فسانه

دل او را دشمنی باشد ز خانه

بر او جویانده هر روزی بهانه

گسسته شد میان ما بهانه

که شد تیر هوا سوی نشانه

اگر کامی ز تو بستد زمانه

به صد کام دگر داری بهانه

همی پیچید سر را بر بهانه

گهی دیدی زمین گه آسمانه

چرا داری مرو را تو به خانه

بدین کار از تو ننیوشم بهانه

تو بفرستاده‌ای زن را ز خانه

چه بندی بر کسی دیگر بهانه؟

همی ترسید از آسیب زمانه

که مرگش را کند روزی بهانه

به در بستن چرا جویم بهانه

که آب من برآمد هم ز خانه

فروبارید چشمش ناردانه

چو قطر باده ریزان از چمانه

یکی آتش از آتشگاه خانه

چو سرو بسدّین او را زبانه