به زه کرده همه ساله کمان را

به تاریکی همی اندازد آن را

به درد و گریه دارم این و آن را

ندارم رنجه مر دست و زبان را

بگو یارب بیامرز این جوان را

که گفته‌ست این نگارین داستان را

چنین تأثیر کی بود آسمان را

چنین نو دولتی کی بد جهان را

چو تو گویی بگیرید آن فلان را

بلرزد هفت اندام آسمان را

بکشت آز و نیاز مردمان را

زر جودش دیت شد هر دوان را

ز مرگ شاهزاده نصرة الدین

نه دل را ماند قوت ، نه زبان را

جهانی بود در انواع مردی

که داند مرثیت گفتن جهان را؟

چه طرز آرم که ارز آرد زبان را؟

چه برگیرم که در گیرد جهان را؟

فراخی باد از اقبالش جهان را

ز چتر‌ش سربلندی آسمان را

چنان در دل نشاند آن دلستان را

که با جانش مسلسل کرد جان را

کمر بستم به عشق این داستان را

صلای عشق در دادم جهان را

چو بشنیدم ز شیرین داستان را

ز شیرینی فرو بردم زبان را

نبینی آفتاب آسمان را؟

کز آن خندد که خنداند جهان را

به دست آوردم آن سرو روان را

بت سنگین‌دل سیمین‌میان را

خبر دادند سالار جهان را

که چون فرهاد دید آن دل‌ستان را

بدو بخشیدی آن زرینه‌خوان را

تنور و هر چه آلت بودی آن را

رخم روزی که بفروزد جهان را

به زرنیخی فروشد ارغوان را

که‌الهی تازه دار این خاک‌دان را

بیامرز این دو یار مهربان را

غلام و مادر طفل آن جوان را

نه چندان زد که بتوان گفت آن را

که می‌کردند بر دار آن جوان را

وثاقی بود بگرفتند آن را