نه غم ماند نه شادی این جهان را

فنا فرجام باشد هردوان را

سپردم مشک خود باد بزان را

همیدون میش خود گرگ ژیان را

بس است او چارهٔ بیچارگان را

همو یاور بود بی یاوران را

نجویم نیز ویس بدگمان را

نه جز وی نیکوان این جهان را

یکی بفریفتی جفت کسان را

به ننگ آلوده دودمان را

شکر هر چند خوش دارد دهان را

نه چون تریاک سازد خستگان را

بدل باشد همه چیز جهان را

بدل نبود مگر پاکیزه جان را

اگر ایشان نپردازند خان را

نباشد جای دیگر کاروان را

نگارا بی تو قدری نیست جان را

چون جان را نیست چون باشد جهان را

فراقت قفل سخت آمد روان را

بجز وصل تو نگشاید مر آن را

که دید آن دلربای دلستان را

که جز فتنه نیامد زو جهان را

چو گوید شادمان دیدم فلان را

من از شادی بدو بخشم روان را

گره بسته میان ابروان را

به خون دیدگان شسته رخان را

ترا دانم ندانم دیگران را

ترا خواهم نخواهم این و آن را

مزه اکنون همی یابم جهان را

خوشی اکنون همی دانم روان را

نه هر کس کاو خورد با گوشت نان را

به گردن بازبندد استخوان را

درود از من رفیق مهربان را

درود از من امیر نیکوان را

ترا خواهم نخواهم پاک جان را

ترا جویم نجویم این جهان را

به سر بازافگن این بار گران را

ز دل بیرون کن این راز نهان را

نگهبان بود ویس دلستان را

همیدون داد فرمان جهان را