به نیشابور شاهی شادکامست

که عدلی دارد و شاپور نامست

مپندارید کز من کار خامست

دوپستان دو گواه من تمامست

ز بهر نیم جو زرکان حرامست

ز صد جان باز جویی تا کدامست

ز مشتی خاک انگشتی تمامست

منه انگشت بر دیگر که خامست

بگوید با تو راه دین کدامست

که اندر راه دین حق تمامست

بر آنکس مال این دنیا حرامست

که غیر مرتضی او را امامست

دگر پرسی که علم دین کدامست

که آن ما را ز امر حق پیامست

مخور گندم بدان کین سرّ تمامست

مرا سرّ با خواص آمد نه عامست

همه کار جهان از تو نظامست

که بود تو ز عشق کل تمامست

چو عین بحر رحمت خاص و عامست

از آنجا قطرهٔ ما را تمامست

که کار تو ز یک بینی تمامست

ولیکن دان دلت با ننگ ونامست

تو را در دلبری دستی تمامست

مرا در بی‌دلی درد و سقامست

بجز با روی خوبت عشقبازی

حرامست و حرامست و حرامست

همه فانی و خوان وحدت تو

[...]

خدا بخشید آنچ اسباب کامست

تو گفتی چیست این؟ خود داد عامست

بگفتش مذهب خوبان کدامست

بگفتا کش فریب و عشوه نامست

به تنهایی مرا خاری تمامست

وصال گل به انبازی حرامست

بداند، هر کرا داننده نامست

که باد آورده را بادی تمامست

جهان فضل فضل الله نامست

بحق اهل حقایق را امامست

به پیری عادت و رسم مدامست

طلب کردن ولی آن هم حرامست

تو آن شاهی که سلطانت غلامست

زشاهان جز ترا خدمت حرامست

تو داری ملک وبر سلطان خراجست

توداری حسن وز خورشید نامست

بپیش آفتاب روی تو ماه

[...]

که این مسکین سودائی کدامست

کز این دردسرش سودای خامست