اگر تو هرمزی بر گوی حالت

و یا در خواب می‌بینم جمالت‌؟

دو اسبه دل دوان شد در خیالت

نیافت از هیچ ره گرد وصالت

کسی کو مرده باشد در جهالت

برفته راه حق را از ضلالت

تو کز کشتی شوی دور از بطالت

شوی غرقه بدریای جهالت

چو ره دادند در عین وصالت

رسیده یافته عین کمالت

وصالم بخش با اندر وصالت

نباشم هیچ جز اندر خیالت

همه اینجا توئی اندر جمالت

نمودار است اعیان وصالت

منم حیران ز دیدار جمالت

بمانده بیخود اینجا کنگ و لالت

توی اینجا شناسای کمالت

نمای آنگاه خود خواهی وصالت

در این آیینه دیدم من جمالت

شدم گویا من از شوق وصالت

در این آیینه بنمودی جمالت

ربودی جان منصور جلالت

منم از جام تومست جلالت

نظر دارم درین عین وصالت

دل خاک است در آخر وصالت

همین خواهد بدن در عین حالت

خرد طفلی است در وصف کمالت

فرو مانده در این بحر جلالت

من اندر بحر میبینم جمالت

درون بحر میبینم جلالت

توئی منصور کز حدّ جلالت

نداند هیچکس جز خود کمالت

چو بنمودی جمال اندر جمالت

برون آور مرا هان ازوبالت

منم اندر بهشت لایزالت

شده اندر تجلّی جمالت

ندارم طاقت عکس جمالت

اگرچه دیدهام عین وصالت

دگر من از کجا جویم جمالت

که یک دم شاد گردم از وصالت