همه رفتند بر سودا دماغی

بمردند اندر اینجا چون چراغی

در افشان لاله در وی چون چراغی

ولیک از دود او بر جانش داغی

در افشان لاله در وی چون چراغی

ولیک از دود او بر جانش داغی

دلی دارم در او دردی و داغی

که یکدم نیستش از غم فراغی

به هر دل از دلم سوزی بگیرد

بسوزد چون چراغی از چراغی

ازین شکرلبان شمع صورت

[...]

دلش کز شوق دارد در دو داغی

رواق قدس را روشن چراغی

دگر بر من نشیند از تو داغی

تو آن دودی که زاید از چراغی

دو کون از صنع او یک گل به باغی

ز ملکش نه فلک یک شب چراغی

به کرمی داد از ابریشم کناغی

به کرمی می‌دهد در شب چراغی

ملک فرمود تا یک شب به باغی

که بر هر خار بود از گل چراغی

چو آن دل کز بتان دارد فراغی

ندیده ران او آسیب داغی

به گل خال رخش از مشک داغی

گرفته آشیان زاغی به باغی

بدانستی همه کز هیچ باغی

نروید لاله ای خالی ز داغی

زلیخا داشت بس جانسوز داغی

ولی می داشت زان یوسف فراغی

زلیخا داشت باغی و چه باغی

کزان بر دل ارم را بود داغی

ولی بود او به خوبی تازه باغی

وز آن مشت گیاه او را فراغی

ز غربت داشتم بر سینه داغی

گرفته از همه کنج فراغی

چو باد ار در رود در تازه باغی

فروزد از رخ هر گل چراغی

نموده عور هر شاخی به باغی

دم طاووس را پای کلاغی

نبینم از چنان فرخنده باغی

تو را در دست جز پای کلاغی

شدم روزی به طوفی سوی باغی

که تا جویم دمی از غم فراغی