مرا تا آن خداوند آشنا شد

دلم روشنتر از روشن هوا شد

همی گفتی که زرد اکنون کجا شد

چنین دیر آمدنش از مه چرا شد

که تیر من کنون یارب کجا شد

روا شد کام من یا ناروا شد

اگر گریم مرا گریه سزا شد

که چونان خوب‌رو از من جدا شد

جوانه سرو قد من دوتا شد

دو هفته ماه من جفت سها شد

یکی ناگه ز دست من رها شد

به ابر اندر ز چشم من جدا شد

اگر نه آفتاب از من جدا شد

جهان بر چشم من تیره چرا شد

چو ویس دلبر از رامین جدا شد

هوا همچون دمنده اژدها شد

خروشی ناگهان از وی رها شد

که گفتی جان وی از تن جدا شد

هر آن تیری که از دستش رها شد

نداند هیچ چون شد یا کجا شد

چو شیرین از بَرِ خسرو جدا شد

ز نزدیکی به دوری مبتلا شد

کسی دربند مردم چون نباشد‌؟

که او از سنگ‌، مردم می‌تراشد

و گر جان ماند و از قالب جدا شد

بگو تا جان چندین کس کجا شد؟

کسی کو با تو اینجا آشنا شد

در آخر بی شکی مرد خدا شد

بحق گویند خصم ما کجا شد

مگر در عالم باقی فنا شد

تو میدانی الهی کو کجا شد

اگر با ما نگوئی جان ما شد

بخاک افتاد و هوش از وی جدا شد

ز حلقش نعرهٔ بی او رها شد

نمی‌دانم دلم عاشق چرا شد

وگر عاشق شد او باری کجا شد

ولیکن آن کلوخ از خود فنا شد

ندانم تا کجا رفت و کجا شد

ز عشق روی او پشتش دو تاشد

دلش گردابِ دریای بلا شد