بود پیدا و پندارد نه پیداست

ابا صد یار پندارد که تنهاست

چو مار کج روم گرچه روم راست

نشان رفتنم ناراست پیداست

ز بختت آنکه اکنون وقت سرماست

جهان همواره چون بفسرده دریاست

کجا رامین درین نزدیکی ماست

اگرچه او ز تاریکی نه پیداست

شب تاریک پنداری که دریاست

کنار و قعر او هر دو نه پیداست

مثال مهر همچون ژرف دریاست

کنار و قعر او هر دو نه پیداست

همی گفت ای دل نادان و ناراست

نگه کن تا نهیبت از کجا خاست

یکی گفتی همه رنجش ز سوداست

یکی گفتی همه دردش ز صفراست

مرا چون لام، نامه قد دوتاست

ترا همچون الفها قامت راست

همی گفت این چه برف و این چه سرماست

کزیشان رستخیز ویس برخاست

دلم گر چون کمان در مهر دوتاست

چو تیرست در جفا گفتار من راست

کند گهگاه ایزد کارها راست

چنان کزوی نداند هیچ کس خواست

نه رامش کرد با شاه و نه مِیْ خواست

بهانه کرد درد پا و برخاست

چو از دادار آمرزش همی خواست

تو گفتی دود حسرت زو همی خاست

مگر تیمار مرگ از خلق برخاست

همه کس یافت آن کامی که می‌خواست

خداوندی که تاج دین و دنیاست

به‌دولت دین و دنیا را بیاراست

از آن تاجی است در دنیا و در دین

که انعل‌ا مرکب او تاج جوزاست

دلیل دولتش چون روز روشن

[...]

قدر می‌خواست تا کار دو عالم

به یکبار از پی سلطان کند راست

چو او اندیشهٔ برخاستن کرد

قضا گفتا تو بنشین خواجه برخاست

خداوندا کمینه چاکر تو

کت اندر بندگی یکروی و یکتاست

ز خدمت یکدو روز اردورماندست

مگو سرگشته نا پای برجاست

بخاک پای تو کان نیست تقصیر

[...]

تو افزون شو که شخص از صابری کاست

تو خوش بنشین که عقل از خانه برخاست

هوای دل ز بهر خدمت تو

چو فراشان سرای سینه آراست

بیا بنشین که دلها بی تو برخاست

دمی با ما دل سنگین بکن راست

من اندیشم که جان بر تو فشانم

مشو از جای، کین اندیشه برجاست

ز تو جورست با ما و غمی نیست

[...]