چو پیش مصطفی آمد عمر باز

پیمبر را کسی برگفت این راز

بدو گفتند رَو رَو حیلهٔ ساز

تن خود را بدریائی درانداز

ز معشوق تو گوید نقشِ تو راز

چنان دانی که آن دم کرد آغاز

خوشی با نقدِ این الوقت می‌ساز

چو بیکاران به پیش و پس مشو باز

بلا چون ز آسمان می‌افتد آغاز

بقلعه می‌روی پیش بلا باز

بگرد شهر می‌کردی تگ و تاز

بهر کوچه فرو می‌دادی آواز

چو در گوش تو نبوَد ای سرافراز

ترا با دُر چه کار، این دَر مکن باز

زبان بگشاد و گفت ای مرغ ناساز

تو بی شرمک بدینجا آمدی باز

تو مردی نازکی پرورده در ناز

ز حمّالی خلقی خوی کن باز

چو افتد زن بدرد زه از آغاز

چنین گویند خلق از حالِ او باز

درآیم عهد ایشان را بپرواز

بزودی هم بر ایشان رسم باز

چو مرغ خانگی بشنید این راز

جواب باز داد اندر زمان باز

شگفتا کارِ تو ای چرخ ناساز

که در خاک افکنی پروردهٔ ناز

چو نه انجام پیداست و نه آغاز

نیابد کس سر و پای جهان باز

که گاه آن لوح بنگارد ز آغاز

گهی آن نقش کُلّی بسترد باز

دگر ره محو نامش کردی آغاز

دگر روز آن نوشته یافتی باز

یکی غاری پدید آمد سرافراز

بهیبت تیغِ کوه او سرانداز

چو حیوانی بمیرد از یک آواز

توئی اندر دو عالم محرم راز

چو از مستی فنا بشناختی باز

تو مستی در فنا سر بر میفراز

چو از صوفی پسر بشنید این راز

بدو گفتا بمیر ورستی از ناز