زبان بگشاد کای دانندهٔ راز

چو نیست این آفرینش را سری باز

چو شمعم هر زمان بر سر نهی گاز

بدستی دیگرم جلوه دهی باز

چو بو ایّوب خود را خانهٔ ساز

چو خانه ساختی در نِه بهم باز

بسی زیر و زبر آمد در آن راز

حجابی می‌نشد از پیشِ او باز

مرا از پیشِ کعبه داد آواز

که ای بوبکر می‌دانی مرا باز‌؟

مرا با صد هزاران ناز و اعزاز

به پیش خویش خواند و کرد دَر باز

زشیر شرک اگر خویت شود باز

بلوغت افتد از توحید آغاز

بیک جَو این بندهم کرد آغاز

بیک جو این ادهم آمد آواز

زبان بگشاد و زاری کرد آغاز

که عمری صرف کردم در تگ و تاز

کجا می‌گشت عزرائیل ازو باز

همی جان برگرفتن کرد آغاز

کجا بشنید عزرائیل این راز

کشیدش عاقبت چون شمع در گاز

برون از وی کسی نشناسد این راز

بپرسید این معمّا را ازو باز

کنون آن خواهم از تو ای سرافراز

که بس سرگشته‌ام چشمم دهی باز

حکیمش گفت ای شاه سرافراز

چو نتوانی که چشم من دهی باز

درآید زود مادرشان بپرواز

نشیند بر سر کوهی سرافراز

که تا از هر بَدی اندر ره راز

جهانی نیکوئی یابی عوض باز

بصعوه گفت بر گوی اوّلین راز

زبان بگشاد صعوه کرد آغاز

رها شد زو مگر بادی بآواز

بدرّید آن ز خجلت از سر ناز

به شیر و مرغ و ماهی کرد دم ساز

بخون دل بپروردش باعزاز

چنین آمد ز غیب الغیب آواز

که نمرودست این شخص سرافراز