فروکُشتم به دل در آتش آز

نهادم سر به بخت خویشتن باز

و گر پر تیر داری جعبهٔ ناز

همه تیرت به یک عاشق مینداز

درود از من بدان زلف رسن باز

که دارد مر مرا مشهور شیراز

دل می خواره را باشد به می آز

بسی رطل و بسی ساغر خورد باز

نه پیغامبر بود اکنون نه همراز

نه بدگوی و بدخواه و نه غماز

برو نیرنگ هم با گل همی ساز

وفا و مهر هم با او همی باز

مرا نیز ار خرد بودی ز آغاز

نبودی گاه مهرم چون تو انباز

نباشم زین سپس با تو هم آواز

نباشد آب و آتش را به هم ساز

تن ما گر نبودی بستهٔ آز

نگفتی از گشی با هیچ کس راز

اگر تیزی نمودم از در ناز

نگر تا من ترا چون جویمی باز

چو بودم روز شادی با تو انباز

شدم در روز سختی با تو دمساز

دلی خو کرده در شادی و در ناز

کنون چون کبگ شد در چنگل باز

به دایه گفت دایه چاره‌ای ساز

که رفته یار بد مهر، آیدم باز

به تاری شب ازیشان ناوک انداز

زنند از دور مردم را به آواز

بکن نیکی و در دریاش انداز

که روزی گشته لؤلؤ یابیش باز

از آن گوهر که‌شان آورد ز آغاز

به پایان هم بدان گوهر برد باز

جهان فرمان او بودی و او باز

ز بهر کام دل فرمانبر آز

اگر هم باز باشد بچهٔ باز

پسر همچون پدر باشد سر افراز

چو ناقوسی و اورنگی زدی ساز

شدی اورنگ چون ناقوس از آواز

چو کردی کین ایرج را سرآغاز

جهان را کین ایرج نو شدی باز