به پیش آهنگ فرزند سرافراز

چو شهبازی سوی مرغان به پرواز

چو قمری را دهی بی جفت پرواز

ز بستان در قفس رغبت کند باز

به تاریخ عجم دانندهٔ راز

چنین کرد این حکایت را سرآغاز

بسی کردند ترتیب سخن ساز

ز حیرت هر دو را برنامد آواز

به زاری گفت شیرین کای دغا باز

چو دل بردی ز من چندین مکن ناز

ز نوش ساقیان و نغمهٔ ساز

می از دلهای صافی گشته غماز

همه آتش بسوی خود مکن ساز

که داری در یکی سودا دو انباز

مقیمان زمین در پردهٔ راز

عروسان فلک در جلوهٔ ناز

گهی این جعد او بگشادی از ناز

دل درمانده را کردی گره باز

ز رامشگر ستد چنگ خوش آواز

روان دستی فرود آورد بر ساز

شهنشه زان حدیث آمد به خود باز

صنم برداشت مهر از حقهٔ راز

چو حالش دید شیرین دادش آواز

کزان آواز جانش آمد به تن باز

ندیمان هر چه بشنیدند از آن راز

همه گفتند شه را یک به یک باز

مفرح نامه‌ای کز ذوق آن راز

امید مرده در تن زنده شد باز

زبان را داشت زان جولان گری باز

بر آئین دگر شد نکته پرداز

که ای در هر دلی دانندهٔ راز

به بخشایش درت بر همگنان باز

ولی ترسم که وا ماند ز پرواز

تذرو نازنین در چنگل باز

تو خوش خوش با پری رویان دمساز

بهر گلزار چون بلبل به پرواز

درافگن زلف تا زآن رشته ناز

شوم با چنبر گردون رسن باز

دگر باره پری روی فسون ساز

فسونی تازه کرد از چشم غماز