که گر گردد درِ وایِست بازم

نیاید تا ابد دیگر فرازم

جهانم می بنگذارد چه سازم

که پیش آمد رهی دور و درازم

نیاری رحمتی بر من چه سازم

تو زاری میکنی من میگدازم

از آن خط شد پری در من چه سازم

بدینسانم در آن خط عشق بازم

مدارای دایه زان دلخواه بازم

چو دل او را همی خواهد چه سازم

که کرده‌ست اینکه من کردم چه سازم

چو در ششدر فروماندم چه بازم

چو سر بر پایت آرم سرفرازم

چو جان در پایت افشانم بنازم

چو با من مینسازی کژ چه بازم

من دلسوخته با تو بسازم

چو یاری نیست با عشقت چه بازم

فرو ماندم ندانم تا چه سازم

ز بیخوابی نمیمیرم چه سازم

که داند قدر شبهای درازم

چو با تو در نمیگیرد چه سازم

شوم بازلف و چشمت عشقبازم

به عالم در چو روزی گشت راز‌م

ز حد بگذشت سوز من چه سازم

فغان می‌کرد که‌ای دانای راز‌م

ز حد بگذشت سوز من، چه سازم‌؟

من اکنون هرچه باید ساخت سازم

وزین خدمت به گردون سرفرازم

بدل گفتا بباید گفت رازم

که چون من سوختم آنگه چه سازم

از آن در پاکبازی سرفرازم

که از کون و مکان من بینیازم

نیم دیوانه اما مرد رازم

که شد راه معانی جمله بازم

سر و جانم بمهر او ببازم

که جز او نیست اینجا سرفرازم

دو عالم منتظر در عین رازم

که تا جان و جهان چون بر تو بازم

منم اسحق اینجا سر ببازم

چو شمعی دیگر اینجا سرفرازم