من این چاره که گفتم زود سازم

بدو کوته کنم رنج درازم

نه با یاران به میدان اسپ تازم

نه چوگان گیرم و نه گوی بازم

نه با مردم به صحرا اسب تازم

نه با یاران به میدان گوی بازم

برفتی تا نبینی خشم و نازم

ببردی کبگ مهر از پیش بازم

به فرخنده لقایت چون ننازم

که با او از همه کس بی نیازم

نباشد بر ملک پوشیده رازم

که من جز با دعا با کس نسازم

اگر نگذاری ای شمع طراز‌م

که پیهی در چراغت می‌گدازم

چو زُهره ارغنونی را که سازم

بیازارم نخست، آن گه نوازم

تو می‌دانی حقیقت سرّ رازم

که بهر امّت خود با نیازم

بدو گفتا زنی شد چاره سازم

که ناگاهی خرید از دار بازم

زمانی خویشتن را مرغ سازم

زمانی همچو مردم سرفرازم

چو یک یک بندت آمد دلنوازم

کنون من با کدامین عشق بازم

ولی من این خجالت را چه سازم

که می‌دانم که میدانی تو رازم

ازان می‌سوزم و زان می‌گدازم

که موئی در نمی‌گنجد چه سازم

چو حق پیش آورد صد ساله رازم

من آن ساعت چه گویم با چه سازم

ندارم جای آن هرگز چه سازم

که با یک جای آن بت عشق بازم

دل من چون مخالف شد چه سازم

نیامد راست این پرده نوازم

چرا این نیم جان در تو نبازم

که بی تو من ز صد جان بی نیازم

ازین خون گر شود این راه بازم

همه عشاق را گلگونه سازم

ز شوقت در کفن خفتم بنازم

ز شوقت در قیامت سر فرازم